Σκέψεις με αφορμή την υπογραφή ΣΣΕ από την ΠΟΕ-ΟΤΑ *του Βασίλη Γκιτάκου και του Μηνά Μοναστηρίδη

Στις 1/8/2014 υπογράφηκε ηΣυλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) της ΠΟΕ-ΟΤΑ του 2013, μιας ακόμη σύμβασης, που υπογράφεται ετεροχρονισμένα και για εθιμοτυπικούς λόγους, κυρίως όμως χωρίς να αποτυπώνεται σ’ αυτή καμιά συλλογική, κινηματική και διεκδικητική διαδικασία. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας εργαζόμενος δεν κατάλαβε, ούτε πότε ούτε αν υπογράφηκε η ΣΣΕ, ενώ ούτε όλα τα μέλη της διοίκησης της ομοσπονδίας το γνώριζαν!

Η κατάργηση του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης ήταν από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα κυβέρνησης και τρόικας και αυτό δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε συγκυριακό γεγονός. Αφαιρώντας τη διαπραγματευτική ικανότητα των συνδικάτων, θέλουν να τα μετατρέψουν από όργανα ταξικής πάλης και συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων, σε μαζικούς φορείς που θα προσομοιάζουν περισσότερο με πολιτιστικούς και εκδρομικούς συλλόγους.

Κανένας δεν έχει αυταπάτες ότι μια ομοσπονδία από μόνη της, θα έσπαζε το μνημονιακό φράγμα και θα υπέγραφε Σ.Σ.Ε, που θα επέφερε αυξήσεις στους μισθούς και θεσμικές εργασιακές κατακτήσεις. Αποτελεί όμως ευτελισμό της διαδικασίας και κυρίως νομιμοποίηση της μνημονιακής πολιτικής, όταν στο όνομα αυτών των δυσκολιών, μπαίνουν υπογραφές για να κρατηθεί ζωντανή μια «νεκρή» ΣΣΕ.

Οι εργαζόμενοι μπορεί να μην ασχολούνται λεπτομερώς με τους όρους και τις διαδικασίες υπογραφής μιας σύμβασης, καταλαβαίνουν όμως ότι, είτε υπογραφεί είτε δεν υπογραφεί, δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή τους, αφού η Σ.Σ.Ε κατάντησε ένα γράμμα κενό, που απλά αποτυπώνει θεσμικές ρυθμίσεις που έχουν ήδη προηγηθεί ή ψηφιστεί στη βουλή.

Το αντιφατικό και συνάμα αποκαλυπτικό της λανθασμένης τακτικής που ακολουθείται είναι ότι, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους και έχουν αντιπαλέψει αυτές τις ρυθμίσεις και επιλογές, σε επόμενο χρόνο έρχεται η κυβέρνηση και για λόγους συμβολικούς και παιδαγωγικούς, θέλει να έχει την υπογραφή και τη συναίνεση της εργατικής πλευράς.

Όμως η κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που βρίσκεται πίσω της, κάνουν τη δουλειά τους. Χρησιμοποιούν την κρίση και στο όνομά της θέλουν να πάρουν την ιστορική ρεβάνς για τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που άνοιξαν με το κομμουνιστικό μανιφέστο, την πρωτομαγιάτικη εξέγερση στο Σικάγο και τη μεγάλη οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση του 1917 στη Ρωσία.

Το θέμα όμως είναι τι κάνει η εργατική πλευρά, η οποία προσέρχεται στη διαπραγμάτευση παραδομένη και εκ των προτέρων πεισμένη ότι η μάχη είναι χαμένη.

Η διαδικασία υπογραφής ΣΣΕ δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια αλληλογραφία και σε μερικές εθιμικού χαρακτήρα συναντήσεις με το Υπουργείο Εσωτερικών, που εκ των προτέρων η εργατική πλευρά προσέρχεται «άοπλη», συμβιβασμένη και συνθηκολογημένη.

Η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν επιδίωξε να κάνει τα αιτήματα και την υπογραφή της ΣΣΕ υπόθεση όλων των εργαζομένων, αφού πρώτα η ίδια είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η υπογραφή της θα είναι μια διαδικασία ρουτίνας και επανάληψης ουσιαστικά ενός παλιότερου κειμένου.

Δεν κάλεσε τους εργαζόμενους να αγωνιστούν ούτε έθεσε το θέμα των ενιαίων αμοιβών όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα σχέσης εργασίας, με στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου πάλης του τακτικού προσωπικού που φθίνει, με τους ελαστικά εργαζόμενους που πολλαπλασιάζονται.

Εμείς επανειλημμένα έχουμε τονίσει ότι δεν επιδιώκουμε αυτό, γιατί είμαστε οι καλοί Σαμαρείτες, αλλά γιατί σήμερα η πάλη για σταθερή και μόνιμη εργασία περνάει μέσα από τη διασφάλιση ενιαίων αξιοπρεπών όρων αμοιβής και εργασίας για όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα σχέσης εργασίας και φορέα απασχόλησης και όχι άνισων και κακοπληρωμένων.

Το σημείο αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά και σκιαγραφεί τη διαχωριστική γραμμή του ταξικού-διεκδικητικού συνδικαλιστικού κινήματος από το σημερινό.

Εκεί βρίσκεται επίσης και η βάση της πρόταση της συνδικαλιστικής μας παράταξης, του Μετώπου Ταξικής Αντεπίθεσης (ΜΕΤΑ) για ενιαία συνδικάτα ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και για την ένταξη σ’ αυτά όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας, που η ΠΟΕ-ΟΤΑ για μια δεκαετία το συζητά και που οι πλειοψηφίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ το απορρίπτουν μετά επαίνων, παραπέμποντάς το στην ΑΔΕΔΥ, η οποία το επιστρέφει στις ομοσπονδίες.

Η απόφαση του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ για σύγκληση οργανωτικού-καταστατικού συνεδρίου και η προκήρυξή του από τη διοίκηση της για τις 15&16/12/2014, να μην είναι προσχηματική και χρησιμοποιηθεί από κάποιους για να ακυρώσουν κάθε ουσιαστική αλλαγή του καταστατικού που θα άνοιγε τις διαδικασίες ένταξης όλων των εργαζομένων και ενοποίησης των συνδικάτων, με στόχο τη συγκρότηση μαζικών, ισχυρών και ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, ικανών να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να αναστρέψουν την επέλασή τους σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα αν θέλει να κρατήσει και πρέπει να τον κρατήσει ζωντανό, το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, πρέπει να επεξεργαστεί επιθετικά διεκδικητικά αιτήματα, τα οποία σήμερα μπορεί να φαντάζουν ανέφικτα, αποτελούν όμως προϋπόθεση μιας νέας εργατικής αντεπίθεσης, που θα βάζει φρένο στην πτώση των μισθών και στον μονομερή καθορισμό των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων, που αποτελούν τον πυρήνα των συλλογικών συμβάσεων και του εργατικού δικαίου.

Πέντε χρόνια εσωτερικής υποτίμησης, μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης της ανεργίας και απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων και ιδιωτικοποιήσεων, αποτελούν πολλά για να συνεχίσει να παραμένει αμήχανη ακόμα και η σημερινή ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, στην οποία είναι αποτυπωμένος στο DNA της ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι κοινωνικός εταιρισμός και η ταξική συνεργασία.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν σε μεσσίες και γι’ αυτό πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους. Τον Απρίλιο του 2015 γίνεται το συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ενώ από την πρώτη Δεκέμβρη του 2014 αρχίζουν οι αρχαιρεσίες σ’ όλα τα σωματεία, στα οποία θα ψηφίσουν περί τις σαράντα με πενήντα χιλιάδες εργαζόμενοι, για την ανάδειξη των αντιπροσώπων στο συνέδριο.

Στο συνέδριο αυτό πρέπει να αποτυπωθούν οι πολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται σε ευρεία κλίμακα μέσα στους εργαζόμενους, λόγω των βίαιών ανατροπών που έχουν συντελεστεί στη ζωή τους, και με την ενίσχυση των δυνάμεων του ΜΕΤΑ (ΑΣΚ-ΟΤΑ) να αποκατασταθεί η ενότητα και η αντιπροσωπευτικότατα του κλάδου και να δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής όλων των εργαζομένων, χωρίς αποκλεισμούς, στις αρχαιρεσίες των σωματείων και στο συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Η νοθεία στο προηγούμενο συνέδριο που οργανώθηκε από την ΠΑΣΚΕ, ο αποκλεισμός εκατό περίπου αντιπροσώπων και είκοσι σωματείων που μεθόδευσαν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και η λανθασμένη αποχώρηση του ΠΑΜΕ από το συνέδριο, έδωσαν πλαστή απόλυτη πλειοψηφία στην ΠΑΣΚΕ που την πλήρωσε ο κλάδος, όταν στην εξέλιξη της μνημονιακής επίθεσης ο κλάδος ήταν διασπασμένος και παροπλισμένος με ευθύνη και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ βεβαίως, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν συμμετέχουν στις δραστηριότητες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα συνδικάτα δεν είναι δημόσιες υπηρεσίες και θρησκευτικές αδελφότητες, αλλά χώροι έκφρασης και πάλης των εργαζομένων και δεν μπορεί να διαχωρίζονται σε πατρίκιους και σε πληβείους.

Ο σημερινός ταξικός πόλεμος, για να είναι νικηφόρος για τους εργαζόμενους και την κοινωνία δεν θέλει απλά πολλούς, αλλά όλους τους εργαζόμενους με τις δικιές τους απόψεις και διαφορές!

 Μηνάς Μοναστηρίδης – Βασίλης Γκιτάκος, μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ – ΟΤΑ και του Γ.Σ του ΜΕΤΑ