ΤΟ 43ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ ΟΤΑ (δεν ήταν μόνο η κλοτσοπατινάδα ). του Θωμά Μπιζά.

Η επιστροφή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στην ΠΟΕ-ΟΤΑ ήταν το σημαντικότερο γεγονός του 43^ου συνεδρίου της ομοσπονδίας  (τα 18 σωματεία ευτυχώς δεν είχαν διωχτεί και δεν είχαν αποχωρήσει ποτέ  από την ΠΟΕ-ΟΤΑ παρά τα όσα ψευδώς ακουγόταν).

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ μπορεί τώρα πλέον να αρχίσει να γιατρεύει τις πληγές της αποχώρησης του ΠΑΜΕ από το 42^ο συνέδριο της Θες/νίκης και να επιστρέψει στην κανονικότητα και την δημοκρατική λειτουργία.

Ευτυχώς για την ομοσπονδία,  η απόπειρα του ΠΑΜΕ  να στήσει μια αντιΠΟΕ-ΟΤΑ   μέσω συνδικάτου των ΟΤΑ ήταν μια παταγώδης αποτυχία γιατί συνέπεσε με μια φάση μεγάλης υποχώρησης των δυνάμεων  του ΚΚΕ  και έτσι δεν μπόρεσε να υποστηριχτεί όσο θα έπρεπε..

Βέβαια αν στην θες/νίκη είχε ακολουθήσει και η ΑΣΚ-ΟΤΑ το ΠΑΜΕ,  (που μας κατηγορούσε τότε για συμβιβασμό),   η ιστορία σίγουρα θα είχε γραφτεί και θα είχε εξελιχτεί αλλιώς γιατί το ΠΑΜΕ δεν θα βρισκόταν εντελώς απομονωμένο στο  «συνδικάτο ΟΤΑ».

Τότε η θα διάσπαση ήταν πολύ πιο βαθιά και θα είχε πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Η διαφορά θα ήταν και ποσοτική και ποιοτική.

 Η ΑΣΚ-ΟΤΑ που δεν διέθετε  ένα μηχανισμό τύπου «συνδικάτου» θα είχε κινδυνέψει με πλήρη αφανισμό και με την  απουσία της ΑΣΚ-ΟΤΑ   η πλάστιγγα στην ομοσπονδία θα έγερνε προς την λάθος πλευρά.

Η ΑΣΚ-ΟΤΑ αυτά τα χρόνια είχε μια ιδεολογική επιρροή δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με  τις οργανωμένες δυνάμεις της.

Αυτά όμως ανήκουν πλέον στην ιστορία .

Τώρα το ΠΑΜΕ επέστρεψε κάνοντας αυτή την ευφυή αλλά και δημιουργική κωλοτούμπα με τις δυο κάλπες.

Οι  δύο κάλπες  δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα τρυκ ή και ένα άλλοθι για να επιστρέψει το ΠΑΜΕ στην ΠΟΕ-ΟΤΑ,  έχοντας πάλι ως αίτημα την εγγραφή των συμβασιούχων της δεύτερης κάλπης , αλλά και  χωρίς να ανεβαίνει στα κάγκελα   για αυτό.

Ξαφνικά το θέμα της εγγραφής των συμβασιούχων έπαψε να είναι ζήτημα αρχών και έγινε ζήτημα καλπών. Αποδείχτηκε ξεκάθαρα πλέον πως η αποχώρηση του ΠΑΜΕ στην Θες/νίκη ήταν προσχηματική. 

Προσωπικά  όλη αυτή την ιστορία  με την αποχώρηση του ΠΑΜΕ αλλά και με την επιστροφή του μέσω μιας δεύτερης κάλπης που μπήκε για ξεκάρφωμα την  θεωρώ γελοία . Αλλά τι να κάνουμε; Μερικές φορές η ιστορία γράφεται με γελοιότητες.

Το θετικό είναι πως  σήμερα στην ΠΟΕ-ΟΤΑ αντιπροσωπεύονται όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία να κλείσουν πιο εύκολα οι πληγές και η ομοσπονδία να λειτουργήσει ως συνδικάτο εργαζομένων  όπου συνυπάρχουν ,  συλλειτουργούν και αντιπροσωπεύονται όλα τα ιδεολογικά ρεύματα που υπάρχουν στον χώρο των εργαζομένων.

Η αναβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του Γενικού Συμβουλίου και της Ε.Ε με  την εκλογή αντιπροσωπευτικών  προεδρείων  πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση αυτής της νέας κανονικότητας σε αυτή την νέα περίοδο. 

Τα «μη προεδρεία»  όπως στην ΑΔΕΔΥ,  ή τα μονοπαραταξιακά προεδρεία όπως στην ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι εξ ίσου αναποτελεσματικά και αντιδημοκρατικά .

Αυτά τα προεδρεία αποτελούν το άλλοθι για πολλές δημοκρατικές εκτροπές και μετατρέπουν  τα συνδικάτα  σε παραταξιακά και προσωπικά  παραμάγαζα με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να γυρνάν πολλές φορές δικαιολογημένα την πλάτη τους σε αυτού του τύπου τον συνδικαλισμό.

Οι άδειες πλατείες στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων είναι καμπανάκι που χτυπά εδώ και καιρό αλλά δεν φαίνεται να ακούει κανείς και  αυτό πρέπει να μας ανησυχεί .

Υ.Γ διάβασα την ανάλυση του φίλου μου το Αδαμόπουλου για το 43ο συνέδριο και πραγματικά απογοητεύτηκα. Ούτε ένα ίχνος αυτοκριτικής για την παρουσία και την ήττα του χώρου απο τον επικεφαλής της παράταξης.  Κρίμα.