Το Θριάσιο είναι η πίσω αυλή του Λεκανοπεδίου, που κανείς δε θέλει να ξέρει την ύπαρξή της. Μια τοξική βόμβα στα σπλάχνα της πρωτεύουσας που αναδεύεται επικίνδυνα κατά καιρούς και μας βγάζει για λίγο απ΄ τη μακάρια νάρκη του εφησυχασμού.
Κι ένα βολικό αποπαίδι για να φορτώνουμε τα ανομήματά μας και να το δείχνουμε μετά με το δάχτυλο. Το Θριάσιο, είναι οι ανομολόγητες ενοχές μας. Ο ναός της αδιαφορίας για το περιβάλλον, όπου καθημερινά μια κοινωνία πλαδαρή, βυθισμένη σε νοσηρές καταναλωτικές συνήθειες, ρίχνει με αηδία τον οβολό της, αποστρέφοντας κατόπιν απαθώς το βλέμμα.
Κι ένα πρόσφορο πεδίο για να το λυμαίνονται πολυπλόκαμα ιδιωτικά συμφέροντα που αποκομίζουν τεράστια κέρδη, κάτω από τη μύτη του κράτους, ή με την άμεση συνέργεια κάποιων λειτουργών του…
Κι ένα βολικό αποπαίδι για να φορτώνουμε τα ανομήματά μας και να το δείχνουμε μετά με το δάχτυλο. Το Θριάσιο, είναι οι ανομολόγητες ενοχές μας. Ο ναός της αδιαφορίας για το περιβάλλον, όπου καθημερινά μια κοινωνία πλαδαρή, βυθισμένη σε νοσηρές καταναλωτικές συνήθειες, ρίχνει με αηδία τον οβολό της, αποστρέφοντας κατόπιν απαθώς το βλέμμα.
Κι ένα πρόσφορο πεδίο για να το λυμαίνονται πολυπλόκαμα ιδιωτικά συμφέροντα που αποκομίζουν τεράστια κέρδη, κάτω από τη μύτη του κράτους, ή με την άμεση συνέργεια κάποιων λειτουργών του…
Η φωτιά που ξέσπασε την περασμένη εβδομάδα στο εργοστάσιο ανακύκλωσης του Ασπροπύργου
απλώνοντας απειλητικά επί έξη μέρες πάνω από τον πνιγηρό αττικό ουρανό
ένα βαρύ τοξικό νέφος, αποκάλυψε εκκωφαντικά ότι το σύστημα ανακύκλωσης
στη χώρα πρέπει να ενταφιαστεί στην πιο βαθειά χωματερή.
Στη σκιά του δημόσιου ενδιαφέροντος η Ελλάδα έχει μετατραπεί από αδίστακτους και ανεξέλεγκτους- με το αζημίωτο προφανώς…-«επιχειρηματίες», σε βαλκανικό κέντρο παράνομης διακίνησης επικίνδυνων αποβλήτων, με «μαύρο» τζίρο εκατομμυρίων ευρώ. Το έχουμε ξεχάσει, αλλά, στην περιοχή, έχουν εγκαταλειφθεί «ορφανά» φορτία υδραργύρου από τη Γερμανία, τα οποία κανείς δε ξέρει πως ανακυκλώθηκαν!.. Και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος που έλεγξαν την περιοχή, εδώ και δύο χρόνια, ακόμα συγγράφουν αενάως το πόρισμά τους.
Κορυφή του παγόβουνου
Το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, είναι απλώς ένα επεισόδιο σε τούτην τη σκοτεινή αλυσίδα. Ακόμα και σήμερα ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, υπό την επωνυμία «Γενική Ανακυκλώσεως Κτηματική Ξενοδοχειακή Α.Ε» (!), Δημήτρης Λαζόπουλος παραμένει άφαντος, ενώ βάσιμες πληροφορίες τον φέρουν να έχει ζητήσει ασφαλές καταφύγιο στη γειτονική Βουλγαρία.
Εκεί άλλωστε φαίνεται να ανιχνεύεται η άκρη του μίτου, καθώς δύο τουλάχιστον φορές στο παρελθόν η επιχείρηση φέρεται να έχει εξαγάγει παράνομα φορτία αποβλήτων στη βαλκανική χώρα- δραστηριότητα που της στοίχισε πρόστιμα άνω των 130.000 ευρώ.
Την τελευταία φορά, οι βουλγαρικές αρχές, όταν εντόπισαν στο συνοριακό έλεγχο τέσσερα φορτηγά της εταιρείας γεμάτα τοξικό φορτίο που έφθανε τους 40 τόνους, τα γύρισαν πίσω κι ενημέρωσαν τους Έλληνες συναδέλφους τους. Είναι πολύ πιθανόν τα φορτία αυτά, να ήταν μεταξύ των τοξικών ουσιών που κάηκαν στη φωτιά του Ασπροπύργου, εκλύοντας τεράστιες ποσότητες καρκινογόνων ρύπων στην ατμόσφαιρα και το φυσικό περιβάλλον.
Στο ίδιο έργο θεατές
Από την αυτοψία των ειδικών, προέκυψε ότι στο εργοστάσιο, κάηκαν τις προηγούμενες μέρες, βαρέλια πλαστικά γεμάτα μεταχειρισμένα ορυκτέλαια, σύμμεικτα σκουπίδια από νησιωτικές περιοχές, όπως η Μύκονος, σύμφωνα με παλαιότερη αποκάλυψη και η Πελοπόννησος, τόνοι ληγμένων φαρμάκων που θα κόστιζαν αν διοχετεύονταν στο αποτεφρωτήριο φαρμακευτικών αποβλήτων και πολλά άλλα υλικά άγνωστης προέλευσης.
Όλα δείχνουν, ότι η διαχείριση των σκουπιδιών, έχει βαθύ πολιτικό χρώμα, όπως είχε διαπιστώσει προεκλογικά η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου. Γιατί η συγκεκριμένη «επιχείρηση» τα τελευταία χρόνια, εξασφάλιζε αδρές επιδοτήσεις και ανανεώσεις της άδειας λειτουργίας της, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες της realnews, εμφανίζεται να έχει πάρει δάνεια ύψους 70 εκ. ευρώ, με οικονομική αποτίμηση που μόλις ξεπερνάει τα 11 εκ. ευρώ.
Στην περιοχή μάλιστα, αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι εγκαταστάσεις είχαν ξανακαεί με αποτέλεσμα μετά από κάθε καταστροφή η έκτασή της να αυξάνεται και από τα 26 στρέμματα στα οποία ήταν εγκατεστημένη αρχικά, να εκτείνεται σήμερα σε 56 στρέμματα.
Και υπόψιν, ότι το εργοστάσιο Ασπροπύργου, δεν είναι το μοναδικό. Στην περιοχή, έχουν καταμετρηθεί τουλάχιστον 50 τέτοια Κέντρα Διαλογής Ανακύκλωσης Υλικών, όπως λέγονται (ΚΔΑΥ) που σωρεύουν τοξικά βουνά στο προαύλιό τους και άλλα 300 περίπου «σκραπατζήδικα» που μαζεύουν παληοσίδερα.
Τώρα που ο επείγων εφιάλτης πέρασε- για το μέλλον, όπως και για τη διαχείριση των μισοκαμένων υλικών, θα΄ χουμε χρόνο να μετράμε τις ολέθριες συνέπειες…- είναι καιρός να δούμε ρεαλιστικά κάποια πράγματα.
Κάν΄ το όπως στη Σικελία
Αυτή η σχεδόν «πειρατική» επιχείρηση του Ασπροπύργου, που παραπέμπει σε ανάλογες δραστηριότητες στον Ιταλικό νότο, είναι στην πραγματικότητα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της παθογένειας του υφιστάμενου συστήματος διαχείρισης στερεών αποβλήτων, που τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με όσους ξέρουν, απέκτησε τεράστια διάσταση μέσα από επιλογές εξυπηρέτησης μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.
Το μοντέλο που υπηρετείται, μέχρι σήμερα, στη χώρα μας, παρατηρεί ο Θωμάς Μπιζάς, έμπειρο στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ασχολείται δεκαετίες με το πρόβλημα, βασίζεται στη συλλογή των σκουπιδιών σε σύμμεικτη μορφή και στα ελάχιστα ποσοστά ανακύκλωσης.
Το κύριο σύστημα ανακύκλωσης, όπως μας ενημερώνει, σχηματοποιείται στους μπλε κάδους, που υποδέχονται ανακατεμένα ανακυκλώσιμα υλικά συσκευασίας, τα οποία στη συνέχεια οδηγούνται σε κέντρα διαλογής (ΚΔΑΥ), όπως αυτό στον Ασπρόπυργο. Επειδή, όμως, αυτός ο τρόπος συλλογής - ανακύκλωσης έχει μεγάλο περιθώριο σφάλματος, παραπάνω από το μισό του περιεχομένου των μπλε κάδων θεωρείται άχρηστο και οδηγείται στο ΧΥΤΑ Φυλής, ως υπόλειμμα της διαδικασίας. Με το αντίτιμο της διάθεσης, περίπου 50 ευρώ/τόνο, να επιβαρύνει τους δήμους και τους δημότες.
Η γνώμη των πολιτών
Η Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (ΠΡΩΣΥΝΑΤ) στην οποία συμμετέχει ο κ. Μπιζάς, σημειώνει σε πρόσφατη ανακοίνωσή της, ότι «όλο το κύκλωμα της ανακύκλωσης, στην πράξη, είναι ιδιωτικοποιημένο. Το βασικό σύστημα «εναλλακτικής» διαχείρισης (ΣΕΔ) συσκευασιών είναι αυτό της Ελληνικής Εταιρείας Ανάκτησης Ανακύκλωσης Α.Ε.,(ΕΕΑΑ) μιας εταιρείας που έχουν συστήσει οι ίδιοι οι (μεγαλο)παραγωγοί αποβλήτων συσκευασιών, με τη μειοψηφική παρουσία της κεντρικής ένωσης δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), που, ωστόσο, δεν την απαλλάσσει από τις τεράστιες ευθύνες για όσα ανομολόγητα συμβαίνουν.
Στην ΕΕΑΑ Α.Ε. έχει εκχωρήσει η πολιτεία το δικαίωμα να διαχειρίζεται, σε καθεστώς προκλητικής αδιαφάνειας, το δημόσιο πόρο του τέλους ανακύκλωσης, τον οποίο καταβάλουν οι αγοραστές των προϊόντων. Χωρίς να είμαστε πεισμένοι ότι τον αποδίδουν όλοι οι παραγωγοί ή ότι τον αποδίδουν στο ακέραιο. Ο βασικός εποπτικός μηχανισμός της πολιτείας ο Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ) περιορίζεται σε έναν τελείως διακοσμητικό ρόλο, δικαιολογεί και συγκαλύπτει όσα παράτυπα και παράνομα συμβαίνουν.
«Στο καθαρά διαχειριστικό μέρος του, το σύστημα του μπλε κάδου, (σ.σ: το λένε και οι οικολογικές οργανώσεις) ένα παρωχημένο σύστημα που «φρενάρει» την προδιαλογή ξεχωριστών υλικών, έχει στο επίκεντρό του τα ΚΔΑΥ. Ένα μέρος τους ανήκει στην ΕΕΑΑ ΑΕ και το διαχειρίζονται ιδιώτες υπεργολάβοι της και το μεγαλύτερο μέρος τους είναι, επίσης, ιδιωτικές επιχειρήσεις, που σήμερα μπορεί να υπάρχουν και αύριο όχι (όπως το ΚΔΑΥ του Ασπροπύργου, που είχε ουσιαστικά κλείσει προτού καεί). Ως τέτοιες αναλαμβάνουν να διαχειριστούν και άλλες κατηγορίες στερεών αποβλήτων. Η αδιαφανής λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων τους επιτρέπει να υποδέχονται κάθε είδους απόβλητα, βιομηχανικά ή αστικά (σ.σ: υπόψιν ότι οι βιομηχανίες ήταν υποχρεωμένες να χρηματοδοτήσουν ΧΥΤΑ βιομηχανικών αποβλήτων) από διάφορες περιοχές της χώρας, να τα βαφτίζουν «υπόλειμμα ανακύκλωσης» και στη συνέχεια να τα διαθέτουν παράνομα στον ΧΥΤΑ της Φυλής.
Χρεώνοντάς τα, από πάνω, στους δημότες της Αττικής. Στην υποβαθμισμένη ζώνη του Θριάσιου δεν ήταν παρά μια ακόμη ρυπογόνα δραστηριότητα, από αυτές που η υπόλοιπη Αττική μπορεί να «ξεφορτώνεται» και να αδιαφορεί. Μόνο που αυτήν τη φορά η καταστροφή πήρε διαστάσεις που ανάγκασε όλους να ασχοληθούν, έστω και αν η δυτική Αττική επιβαρύνθηκε πολύ περισσότερο».
Στη σκιά του δημόσιου ενδιαφέροντος η Ελλάδα έχει μετατραπεί από αδίστακτους και ανεξέλεγκτους- με το αζημίωτο προφανώς…-«επιχειρηματίες», σε βαλκανικό κέντρο παράνομης διακίνησης επικίνδυνων αποβλήτων, με «μαύρο» τζίρο εκατομμυρίων ευρώ. Το έχουμε ξεχάσει, αλλά, στην περιοχή, έχουν εγκαταλειφθεί «ορφανά» φορτία υδραργύρου από τη Γερμανία, τα οποία κανείς δε ξέρει πως ανακυκλώθηκαν!.. Και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος που έλεγξαν την περιοχή, εδώ και δύο χρόνια, ακόμα συγγράφουν αενάως το πόρισμά τους.
Κορυφή του παγόβουνου
Το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, είναι απλώς ένα επεισόδιο σε τούτην τη σκοτεινή αλυσίδα. Ακόμα και σήμερα ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, υπό την επωνυμία «Γενική Ανακυκλώσεως Κτηματική Ξενοδοχειακή Α.Ε» (!), Δημήτρης Λαζόπουλος παραμένει άφαντος, ενώ βάσιμες πληροφορίες τον φέρουν να έχει ζητήσει ασφαλές καταφύγιο στη γειτονική Βουλγαρία.
Εκεί άλλωστε φαίνεται να ανιχνεύεται η άκρη του μίτου, καθώς δύο τουλάχιστον φορές στο παρελθόν η επιχείρηση φέρεται να έχει εξαγάγει παράνομα φορτία αποβλήτων στη βαλκανική χώρα- δραστηριότητα που της στοίχισε πρόστιμα άνω των 130.000 ευρώ.
Την τελευταία φορά, οι βουλγαρικές αρχές, όταν εντόπισαν στο συνοριακό έλεγχο τέσσερα φορτηγά της εταιρείας γεμάτα τοξικό φορτίο που έφθανε τους 40 τόνους, τα γύρισαν πίσω κι ενημέρωσαν τους Έλληνες συναδέλφους τους. Είναι πολύ πιθανόν τα φορτία αυτά, να ήταν μεταξύ των τοξικών ουσιών που κάηκαν στη φωτιά του Ασπροπύργου, εκλύοντας τεράστιες ποσότητες καρκινογόνων ρύπων στην ατμόσφαιρα και το φυσικό περιβάλλον.
Στο ίδιο έργο θεατές
Από την αυτοψία των ειδικών, προέκυψε ότι στο εργοστάσιο, κάηκαν τις προηγούμενες μέρες, βαρέλια πλαστικά γεμάτα μεταχειρισμένα ορυκτέλαια, σύμμεικτα σκουπίδια από νησιωτικές περιοχές, όπως η Μύκονος, σύμφωνα με παλαιότερη αποκάλυψη και η Πελοπόννησος, τόνοι ληγμένων φαρμάκων που θα κόστιζαν αν διοχετεύονταν στο αποτεφρωτήριο φαρμακευτικών αποβλήτων και πολλά άλλα υλικά άγνωστης προέλευσης.
Όλα δείχνουν, ότι η διαχείριση των σκουπιδιών, έχει βαθύ πολιτικό χρώμα, όπως είχε διαπιστώσει προεκλογικά η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου. Γιατί η συγκεκριμένη «επιχείρηση» τα τελευταία χρόνια, εξασφάλιζε αδρές επιδοτήσεις και ανανεώσεις της άδειας λειτουργίας της, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες της realnews, εμφανίζεται να έχει πάρει δάνεια ύψους 70 εκ. ευρώ, με οικονομική αποτίμηση που μόλις ξεπερνάει τα 11 εκ. ευρώ.
Στην περιοχή μάλιστα, αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι εγκαταστάσεις είχαν ξανακαεί με αποτέλεσμα μετά από κάθε καταστροφή η έκτασή της να αυξάνεται και από τα 26 στρέμματα στα οποία ήταν εγκατεστημένη αρχικά, να εκτείνεται σήμερα σε 56 στρέμματα.
Και υπόψιν, ότι το εργοστάσιο Ασπροπύργου, δεν είναι το μοναδικό. Στην περιοχή, έχουν καταμετρηθεί τουλάχιστον 50 τέτοια Κέντρα Διαλογής Ανακύκλωσης Υλικών, όπως λέγονται (ΚΔΑΥ) που σωρεύουν τοξικά βουνά στο προαύλιό τους και άλλα 300 περίπου «σκραπατζήδικα» που μαζεύουν παληοσίδερα.
Τώρα που ο επείγων εφιάλτης πέρασε- για το μέλλον, όπως και για τη διαχείριση των μισοκαμένων υλικών, θα΄ χουμε χρόνο να μετράμε τις ολέθριες συνέπειες…- είναι καιρός να δούμε ρεαλιστικά κάποια πράγματα.
Κάν΄ το όπως στη Σικελία
Αυτή η σχεδόν «πειρατική» επιχείρηση του Ασπροπύργου, που παραπέμπει σε ανάλογες δραστηριότητες στον Ιταλικό νότο, είναι στην πραγματικότητα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της παθογένειας του υφιστάμενου συστήματος διαχείρισης στερεών αποβλήτων, που τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με όσους ξέρουν, απέκτησε τεράστια διάσταση μέσα από επιλογές εξυπηρέτησης μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.
Το μοντέλο που υπηρετείται, μέχρι σήμερα, στη χώρα μας, παρατηρεί ο Θωμάς Μπιζάς, έμπειρο στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ασχολείται δεκαετίες με το πρόβλημα, βασίζεται στη συλλογή των σκουπιδιών σε σύμμεικτη μορφή και στα ελάχιστα ποσοστά ανακύκλωσης.
Το κύριο σύστημα ανακύκλωσης, όπως μας ενημερώνει, σχηματοποιείται στους μπλε κάδους, που υποδέχονται ανακατεμένα ανακυκλώσιμα υλικά συσκευασίας, τα οποία στη συνέχεια οδηγούνται σε κέντρα διαλογής (ΚΔΑΥ), όπως αυτό στον Ασπρόπυργο. Επειδή, όμως, αυτός ο τρόπος συλλογής - ανακύκλωσης έχει μεγάλο περιθώριο σφάλματος, παραπάνω από το μισό του περιεχομένου των μπλε κάδων θεωρείται άχρηστο και οδηγείται στο ΧΥΤΑ Φυλής, ως υπόλειμμα της διαδικασίας. Με το αντίτιμο της διάθεσης, περίπου 50 ευρώ/τόνο, να επιβαρύνει τους δήμους και τους δημότες.
Η γνώμη των πολιτών
Η Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (ΠΡΩΣΥΝΑΤ) στην οποία συμμετέχει ο κ. Μπιζάς, σημειώνει σε πρόσφατη ανακοίνωσή της, ότι «όλο το κύκλωμα της ανακύκλωσης, στην πράξη, είναι ιδιωτικοποιημένο. Το βασικό σύστημα «εναλλακτικής» διαχείρισης (ΣΕΔ) συσκευασιών είναι αυτό της Ελληνικής Εταιρείας Ανάκτησης Ανακύκλωσης Α.Ε.,(ΕΕΑΑ) μιας εταιρείας που έχουν συστήσει οι ίδιοι οι (μεγαλο)παραγωγοί αποβλήτων συσκευασιών, με τη μειοψηφική παρουσία της κεντρικής ένωσης δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), που, ωστόσο, δεν την απαλλάσσει από τις τεράστιες ευθύνες για όσα ανομολόγητα συμβαίνουν.
Στην ΕΕΑΑ Α.Ε. έχει εκχωρήσει η πολιτεία το δικαίωμα να διαχειρίζεται, σε καθεστώς προκλητικής αδιαφάνειας, το δημόσιο πόρο του τέλους ανακύκλωσης, τον οποίο καταβάλουν οι αγοραστές των προϊόντων. Χωρίς να είμαστε πεισμένοι ότι τον αποδίδουν όλοι οι παραγωγοί ή ότι τον αποδίδουν στο ακέραιο. Ο βασικός εποπτικός μηχανισμός της πολιτείας ο Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ) περιορίζεται σε έναν τελείως διακοσμητικό ρόλο, δικαιολογεί και συγκαλύπτει όσα παράτυπα και παράνομα συμβαίνουν.
«Στο καθαρά διαχειριστικό μέρος του, το σύστημα του μπλε κάδου, (σ.σ: το λένε και οι οικολογικές οργανώσεις) ένα παρωχημένο σύστημα που «φρενάρει» την προδιαλογή ξεχωριστών υλικών, έχει στο επίκεντρό του τα ΚΔΑΥ. Ένα μέρος τους ανήκει στην ΕΕΑΑ ΑΕ και το διαχειρίζονται ιδιώτες υπεργολάβοι της και το μεγαλύτερο μέρος τους είναι, επίσης, ιδιωτικές επιχειρήσεις, που σήμερα μπορεί να υπάρχουν και αύριο όχι (όπως το ΚΔΑΥ του Ασπροπύργου, που είχε ουσιαστικά κλείσει προτού καεί). Ως τέτοιες αναλαμβάνουν να διαχειριστούν και άλλες κατηγορίες στερεών αποβλήτων. Η αδιαφανής λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων τους επιτρέπει να υποδέχονται κάθε είδους απόβλητα, βιομηχανικά ή αστικά (σ.σ: υπόψιν ότι οι βιομηχανίες ήταν υποχρεωμένες να χρηματοδοτήσουν ΧΥΤΑ βιομηχανικών αποβλήτων) από διάφορες περιοχές της χώρας, να τα βαφτίζουν «υπόλειμμα ανακύκλωσης» και στη συνέχεια να τα διαθέτουν παράνομα στον ΧΥΤΑ της Φυλής.
Χρεώνοντάς τα, από πάνω, στους δημότες της Αττικής. Στην υποβαθμισμένη ζώνη του Θριάσιου δεν ήταν παρά μια ακόμη ρυπογόνα δραστηριότητα, από αυτές που η υπόλοιπη Αττική μπορεί να «ξεφορτώνεται» και να αδιαφορεί. Μόνο που αυτήν τη φορά η καταστροφή πήρε διαστάσεις που ανάγκασε όλους να ασχοληθούν, έστω και αν η δυτική Αττική επιβαρύνθηκε πολύ περισσότερο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου