Παρέμβαση του μέλους της Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Γρηγόρη Καλομοίρη στην εκδήλωση Μνήμης της ΑΔΕΔΥ για τα 60 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη

«Ο Νίκος Πλουμπίδης ως εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής και η σημερινή πραγματικότητα»

«Έκθεσις Εκτελέσεως θανατικής ποινής: Εν τη περιοχή Δαφνίου Αθηνών και εν τω συνήθει τόπω των εκτελέσεων, σήμερον την 14^ην του μηνός Αυγούστου του χιλιοστού εννεακοσιοστού πεντηκοστού τετάρτου (1954) έτους ημέραν της εβδομάδος Σάββατον και ώραν 05.23 […] εγένετο η εκτέλεσις της υπ’ αριθ. 1756Β/1953 αποφάσεως του Δαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών […]  Διά της άνω αποφάσεως κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου δις ο Πλουμπίδης Νικόλαος του Δημητρίου, ετών 52, γεννηθείς εν Λαγκαδίοις Γορτυνίας και κατοικών εν Αθήναις, τέως δημοδιδάσκαλος, Έλλην, Χρ. Ορθόδοξος, κηρυχθείς ένοχος παμψηφεί παραβιάσεως των άρθρων 2,  5 του Α.Ν. 375/1936, πράξεων τελεσθεισών εν Αθήναις και αλλαχού […]».

Με αυτό τον ψυχρό, τυπικό τρόπο περιγράφει ο Βασιλικός Επίτροπος την εκτέλεση ενός από τους πιο σημαντικούς αγωνιστές της νεότερης ιστορίας μας, του Νίκου Πλουμπίδη. Για άλλες πλευρές της πολυσχιδούς δράσης του Πλουμπίδη έχουν ήδη κατατεθεί  αξιόλογες συνεισφορές από προηγούμενους ομιλητές. Η δική μου ομιλία θα κινηθεί γύρω από ένα βασικό στοιχείο της βιογραφίας του, που αναφέρεται και στην Έκθεση Εκτέλεσης της θανατικής ποινής με τη φράση «τέως δημοδιδάσκαλος». Με άξονα την επαγγελματική του ιδιότητα θα εκτεθούν κάποιες χαρακτηριστικές πλευρές της δράσης του ως εκπαιδευτικού και ως συνδικαλιστή στο χώρο της εκπαίδευσης και ευρύτερα του δημόσιου τομέα που βοηθούν να κατανοήσουμε πληρέστερα την προσωπικότητα και την ευρύτερη δράση του.

Σε μια συνοπτική βιογραφία του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» τον Αύγουστο του 1966 κάτω από τον τίτλο «Μορφές Αγωνιστών» με την υπογραφή «Αλέκος Ψηλορείτης», αναφέρονται κάποια από τα βασικά στοιχεία της διδασκαλικής του σταδιοδρομίας, που δεν κράτησε άλλωστε πολύ. Από αυτή τη βιογραφία αντλούμε τα στοιχεία που εκτίθενται στη συνέχεια.

Ο Νίκος Πλουμπίδης καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, που επιβίωνε με πολλές στερήσεις. Η οικογένειά του, παρά τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, πήρε την απόφαση να του δώσει τη δυνατότητα να σπουδάσει, κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει για τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Έτσι, μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο της Δημητσάνας και τη στρατιωτική του θητεία εγγράφεται στο Διδασκαλείο του Πύργου τον Οκτώβρη του 1923 και τον Ιούλιο του 1924 παίρνει το πτυχίο του δασκάλου. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου πρωτοδιορίζεται στη Βούρπα (ή Βούρμπα), κοντά στην Ελασσόνα.

Η ατμόσφαιρα αυτής της περιόδου είναι πολύ βαριά. Δύο χρόνια νωρίτερα έχει συντελεστεί η Μικρασιατική Καταστροφή και η ελληνική κοινωνία, με νωπές ακόμα τις πληγές της από την έκβαση του πολέμου, πασχίζει να αντιμετωπίσει τη νέα πραγματικότητα. Ο Πλουμπίδης, όπως και πολλοί άλλοι εκπαιδευτικοί της εποχής του που προέρχονταν από τα εργατικά ή κυρίως τα αγροτικά στρώματα, δεν έχει λησμονήσει την ταξική καταγωγή του και αξιοποιεί τη γνώση που έχει αποκτήσει για να κατανοήσει βαθύτερα τα αίτια της φτώχειας, της ανισότητας και της εκμετάλλευσης που χαρακτηρίζουν την κοινωνία της εποχής του. Και κάτι περισσότερο: για να την αλλάξει αυτή την κατάσταση, όσο περνάει από το χέρι του.

Στα πέντε σχεδόν χρόνια της υπηρεσίας του στη Βούρπα έρχεται σε επαφή με τους πρώτους αριστερούς αγωνιστές που αναπτύσσουν δράση στην περιοχή, γνωρίζει και αποδέχεται τις βασικές αρχές του μαρξισμού και συμμετέχει ενεργά στους αγώνες των αγροτών για μια καλύτερη κοινωνία. Στο διάστημα αυτό γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ταυτόχρονα είναι δραστήριο στέλεχος του διδασκαλικού συλλόγου και στέλνει τακτικά άρθρα του στο «Διδασκαλικό Βήμα» εκθέτοντας τα προβλήματα της εκπαίδευσης και των λειτουργών της και διεκδικώντας την επίλυσή τους. Έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο της εκπαίδευσης στην αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και αγωνίζεται για μια άλλη εκπαίδευση, ξεκινώντας από την κατάσταση που ζει καθημερινά στο δικό του σχολείο.

Το 1929 τον βρίσκει για μετεκπαίδευση στην Αθήνα, όπου συμμετέχει δραστήρια στους αγώνες που ξεδιπλώνονται στην πρωτεύουσα. Σε μια από τις φοιτητικές διαδηλώσεις συλλαμβάνεται και κακοποιείται βάναυσα. Η υγεία του είναι ήδη κλονισμένη από τη φυματίωση που τον ταλανίζει και οι γιατροί συνιστούν θεραπεία σε σανατόριο. Ο ίδιος ωστόσο συνεχίζει τη δράση του στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και μάλιστα εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής στην τότε «Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων». Από αυτή τη θέση αναλαμβάνει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και την καθοδήγηση των απεργιακών αγώνων του κλάδου. Η σύλληψη και η καταδίκη του σε φυλάκιση 45 ημερών είναι μια από τις συνέπειες αυτής δράσης του.

Η σημαντική δράση του Νίκου Πλουμπίδη και σε αυτή την περίοδο έχει αμφισβητηθεί έντονα. Στην απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ του 1952, ανάμεσα σε άλλες κατηγορίες, προβαλλόταν και ο ακόλουθος, ανυπόστατος ισχυρισμός: «Ο Πλουμπίδης […]  παλιότερα κορόιδευε το κόμμα για ανύπαρκτη δράση του στη Θεσσαλία κ.λπ. Είναι παραμύθια ότι υπόφερε πολλά στη ζωή του, έφαγε πολύ ξύλο, έγινε φυματικός και άλλα παρόμοια […]»

Ο ισχυρισμός αυτός φαίνεται ότι λειτούργησε ως έναυσμα για τον ιστορικό της εκπαίδευσης Αποστόλη Ανδρέου να προχωρήσει σε μια συστηματική έρευνα στα διαθέσιμα αρχεία. Χάρη σε αυτή την έρευνα διαθέτουμε σήμερα πολύτιμα στοιχεία σχετικά με τη δράση του ως εκπαιδευτικού και συνδικαλιστή σε αυτή την πρώτη περίοδο της κοινωνικής του δράσης.

Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, ο Πλουμπίδης αναπτύσσει σημαντική συνδικαλιστική δράση την περίοδο 1924-1928. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης ήταν να εκλεγεί το 1928 στην 11^η (ΙΑ΄) Γενική Συνέλευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, που είχε συσταθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, ως εκπρόσωπος της ονομαζόμενης «Αριστερής Παράταξης». Στη 13^η (ΙΓ΄) Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ, που έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1930, εκλέγεται αναπληρωματικός αντιπρόσωπος στο Δ΄ Πανυπαλληλικό Συνέδριο και στη συνέχεια εκλέγεται μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Από αυτές τις θέσεις πρωτοστατεί στους αγώνες του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Βενιζέλου να θέσει σε απαγόρευση την απεργία στο δημόσιο τομέα και να διαλύσει τις οργανώσεις του χώρου. Αποκορύφωμα, οι πανεργατικές συγκεντρώσεις της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων και της ΓΣΕΕ που έγιναν στις αρχές του 1931.

Για τη δράση του αυτή συλλαμβάνεται και παραπέμπεται σε δίκη για παραβίαση του νέου νόμου, καθώς «προέτρεπε τους δημοσίους υπαλλήλους σε απεργία». Η εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» στο φύλλο της της 17-3-1931, κάτω από τον τίτλο «Κατεδικάσθη εις τετράμηνον φυλάκισιν ο αριστερίζων υπάλληλος», σημειώνει μεταξύ άλλων: «Χθες ενώπιον του τριμελούς πλημμελειοδικείου εξεδικάσθη η υπόθεσις του αριστερίζοντος δημοσίου υπαλλήλου Νίκου Πλουμπίδη, κατηγορουμένου επί παραβάσει του νόμου περί απεργούντων δημοσίων υπαλλήλων, καθόσον προέτρεψε εις απεργίαν δημοσίους υπαλλήλους κατά την πρότινος συγκέντρωσίν των εις το θέατρον «Αλάμπρα». […] Το δικαστήριον […] επέβαλε εις τον κατηγορούμενον τετράμηνον φυλάκισιν.»

Ας μη λησμονούμε ότι η ΓΣΕΕ έχει ήδη πραγματοποιήσει το ιδρυτικό της συνέδριο το 1918, η «Λέσχη των Δημοσίων Υπαλλήλων» από το 1924 γίνεται κέντρο της δράσης των δημόσιων υπαλλήλων, ενώ τον ίδιο χρόνο τοποθετείται και η ίδρυση της ΟΛΜΕ, που συμπληρώνει εφέτος τα 90 χρόνια ζωής και δράσης της, ακολουθώντας τη ΔΟΕ που έχει προηγηθεί δυο χρόνια νωρίτερα.

Το ιδρυτικό συνέδριο της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων Ελλάδος (ΣΔΥΕ), στο Γενικό Συμβούλιο της οποίας μετέχει ο Πλουμπίδης, είχε συγκληθεί στις 2 Μαϊου του 1926 ως κορύφωση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας στο χώρο των δημόσιων υπαλλήλων σε όλη τη δεκαετία του 1920. Οι διώξεις και οι απολύσεις των πρωτοπόρων του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος ήταν τότε σε ημερήσια διάταξη. Το δεύτερο τακτικό συνέδριο της ΣΔΥΕ, το Νοέμβρη του 1927 αντιμετωπίστηκε με πολύ θόρυβο από τον τύπο ως το «αριστερίζον συνέδριο», όπως άλλωστε και το επόμενο τακτικό συνέδριο (1929), γεγονός που παραπέμπει ευθέως και στο χαρακτηρισμό του Πλουμπίδη ως «αριστερίζοντος υπαλλήλου» στο δημοσίευμα που αναφέραμε νωρίτερα.

Για την ιστορία σημειώνουμε ότι η ΣΔΥΕ κηρύσσει την πρώτη απεργία του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος των δημόσιων υπαλλήλων ένα μήνα αργότερα, το Δεκέμβρη του 1927, που ακολουθείται από κύμα διώξεων της κυβέρνησης Βενιζέλου. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ τιμωρείται με πρόστιμο και ο πρόεδρός της με δίμηνη απόλυση, ο πρόεδρος του ΔΣ των εφοριακών Αθήνας – Πειραιά μετατίθεται στην Έδεσσα και ο γνωστός ποιητής και δημόσιος υπάλληλος Κώστας Καρυωτάκης υποχρεώνεται το 1928 να μετακινηθεί στην Πρέβεζα με προσωρινό σταθμό την Πάτρα. Επιστέγασμα αυτών των διώξεων αποτελεί ο νόμος 4879 του 1931, ο επονομαζόμενος και «Διαλυτικός νόμος», που η «Υπαλληλική» αποκάλεσε «στίγμα της δημοκρατίας. Με αυτόν απαγορεύεται η λειτουργία της ΣΔΥΕ, όπως και μιας σειράς ομοσπονδιών και σωματείων και όλων των δημοσιοϋπαλληλικών σωματείων της επαρχίας.

Συνάγεται επίσης από την έρευνα του Ανδρέου ότι ο Πλουμπίδης, αν και είχε εισαχθεί στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων μετά από επιτυχή συμμετοχή του σε διαγωνισμό, δεν συμμετείχε στις «επί πτυχίω» εξετάσεις «ένεκεν ασθενείας νομίμως πιστοποιηθείσης». Είναι φανερό ότι από τότε τον ταλαιπωρούσε η φυματίωση, που επιδεινώθηκε από τις κατά καιρούς κακοποιήσεις που υπέστη.

Αργότερα βρίσκουμε τον Νίκο Πλουμπίδη να περιοδεύει τη Μακεδονία και τη Θράκη επιδιώκοντας να οργανώσει τους αγώνες των δημόσιων υπαλλήλων. Στα τέλη του ίδιου χρόνου τελειώνει και η διδασκαλική του θητεία: Απολύεται λόγω της δράσης του και στο εξής αφιερώνεται αποκλειστικά στην κομματική δραστηριότητα, με βασική αιχμή το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά και σε αυτή την περίοδο δεν εγκαταλείπει τη δράση του δίπλα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Παρά τις σοβαρές αντιξοότητες  και την επισφαλή υγεία του οργανώνει και καθοδηγεί σημαντικούς απεργιακούς αγώνες, ιδίως στο χώρο των δημόσιων υπαλλήλων. Το Μάρτιο του 1933 εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Από τη θέση αυτή συνεχίζει τη συνδικαλιστική του δράση, ενώ ταυτόχρονα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία πανδημοκρατικού – αντιφασιστικού μετώπου για την απόκρουση του φασισμού.

Η πολιτική αστάθεια των επόμενων χρόνων, που συνοδεύεται από συνεχή επίταση των διώξεων του συνδικαλιστικού κινήματος και απανωτά πραξικοπήματα, καταλήγει σύντομα στην κατάλυση της Δημοκρατίας. Όπως σημειώνει ο Γιάννης Λάσκος (σελ. 65), «τον δημοκρατικό εκφυλισμό, τον πολιτικό ζόφο και ξεπεσμό, με τον ελάχιστο μέχρι ανύπαρκτο σεβασμό στα δικαιώματα και τις ελευθερίες, τις απερίγραπτες μεθοδεύσεις και υποθηκεύσεις των αξιών, ακολουθεί η δικτατορία του Μεταξά.» Αλλά και αυτές οι ακραίες συνθήκες της δικτατορίας δεν είναι ικανές να αναστείλουν τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι λέσχες των δημόσιων υπαλλήλων αναλαμβάνουν να καλύψουν την έλλειψη των συνδικαλιστικών οργάνων. Η ίδια η συνομοσπονδία των δημόσιων υπαλλήλων οργανώνεται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες παρανομίας. Στην πενταμελή γραμματεία που εκλέγεται από την παράνομη πια συνομοσπονδία βρίσκουμε λίγο αργότερα και τον Νίκο Πλουμπίδη, με την ιδιότητα του δασκάλου. Οι συνθήκες δράσης αυτή την περίοδο έχουν επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο, καθώς οι φυλακές της Ακροναυπλίας είναι ασφυκτικά γεμάτες και οι εκτοπισμένοι στα νησιά χιλιάδες.

Σε αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα οδηγείται στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την Κατοχή. Κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγηση του ΕΑΜ, που ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 1941, βρίσκει το χώρο να αξιοποιηθεί και η εμπειρία του Πλουμπίδη από την παράνομη συλλογική δράση της προηγούμενης περιόδου. Αποκορύφωμα η πρώτη απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη, που ξεκινά στις 14 Απρίλη του 1942 από τις υπηρεσίες ταχυδρομείων, τηλεγραφείων και τηλεφωνείων (τα γνωστά τρία Τ») για να γενικευτεί από τις 16 του μήνα εξελισσόμενη στην πρώτη πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία, και μάλιστα με μαζική συμμετοχή, σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Η απεργία αυτή υπήρξε το προανάκρουσμα μιας άλλης σημαντικής απεργιακής κινητοποίησης που πραγματοποιήθηκε στις 5 Μάρτη του 1943 για να αποτραπεί η προσπάθεια των Γερμανών και των εθελόδουλων συνεργατών τους να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση και στην αποστολή Ελλήνων εργατών στα γερμανικά εργοστάσια. Σε ένα από τα γράμματά του από τη φυλακή ο Νίκος Πλουμπίδης, που πρωταγωνίστησε σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις αξιοποιώντας την πλούσια συνδικαλιστική εμπειρία του σχετικά με την οργάνωση απεργιακών αγώνων, περιγράφει αναλυτικά το ιστορικό αυτής της εξέγερσης. Μεταξύ άλλων σημειώνει (σελ. 148-149):

«Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Όλα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. […] Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές, όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά κάτω από τον πιο βάρβαρο καταχτητή. […]

Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι καταχτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι ΔΕΝ τίθεται θέμα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα. Η 5^η του Μάρτη 1942 δεν έσωσε μόνο τα Ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα, αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλλουν τη θέλησή τους.»

Θα ολοκληρώσω την ομιλία μου παραθέτοντας κάποια ακόμα στοιχεία σχετικά με τις απόψεις του Νίκου Πλουμπίδη που μπορούν να αποτελέσουν σημαντική παρακαταθήκη έμπνευσης και προβληματισμού για μας στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας αυτή την περίοδο. Αγώνες που από πολλές απόψεις θυμίζουν τα εμπόδια και τις δυσκολίες της πολυτάραχης περιόδου που έζησε κι εκείνος.

Σε ένα από τα γράμματά του από τη φυλακή διατυπώνει τη γνώμη του για τη συλλογική δράση και την πολιτική (σελ. 156-158). «Η πολιτική», σημειώνει, «δεν είναι παιγνίδι, ούτε τύχη, ούτε εύκολο πράγμα. […] Ο Ηγέτης πρέπει να είναι αφοσιωμένος στη λαϊκή υπόθεση και να είναι μορφωμένος θεωρητικά, όχι να ξέρει το μαρξισμό – λενινισμό – σταλινισμό απ’ έξω κι ανακατωτά και να τρώει τη φιλοσοφία με το κουτάλι, αλλά να ‘χει πραγματική μόρφωση, να ξέρει να εκτιμά και να βλέπει με το πνεύμα του διαλεκτικού υλισμού και να ’χει πολιτικό κριτήριο. Ο ηγέτης για να πετύχει πρέπει να ζει άμεσα το κίνημα, κοντά στα στελέχη και τα μέλη του και το λαό. Μόνον εκεί θα παίρνει δυνάμεις και διδάγματα. […] Εκεί θα μελετήσει τις δυσκολίες και θα ακούσει ακόμη τις αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις και θα σκεφθεί για τα επιχειρήματα με τα οποία θα εφοδιάσει τα μέλη του για να αντιμετωπίζουν καλύτερα τους αντιπάλους και να ξεπερνούν ευκολότερα τις δυσκολίες.»

Στη συνέχεια παραθέτει την άποψή του για ζητήματα τρέχουσας τακτικής: «Εμείς ποτέ δεν είμαστε ΑΡΝΗΣΗ. Σ’ όλα παίρνουμε ΘΕΣΗ που είναι σύμφωνη με τη γενική στρατηγική του κόμματος, αλλά και προσαρμοσμένη με τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε εποχής, χωρίς να φθάσουμε στο χυδαίο οπορτουνισμό.» Και συνεχίζει: «Δικό μας καθήκον είναι να διαφωτίσουμε όλες τις λαϊκές μάζες, αλλά άμεσο και επιτακτικό είναι να κερδίσουμε τις ταλαντευόμενες, που είναι προοδευτικές δημοκρατικές. Μόνες τους με οδηγό την πείνα, την εξαθλίωση, την τρομοκρατία, όχι μόνο δεν θα ’ρθουν, αλλά υπάρχει κίνδυνος να στραφούν εναντίον μας.»

Κλείνοντας, φίλοι και φίλες, θεωρώ αναγκαίο να καταθέσω κάποιες σκέψεις για το τι πρέπει να κάνουμε σήμερα όσοι παλεύουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, εμπνεόμενοι και από το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη.

Τα συνδικαλιστικά στελέχη πρέπει να είναι το υπόδειγμα ανιδιοτέλειας, ηθικής ακεραιότητας, δημοκρατικής συμπεριφοράς, απόλυτου σεβασμού στη θέληση των εργαζομένων στους οποίους άλλωστε απολογούνται. Πρέπει να σταματήσουν οι πρακτικές πελατειακών σχέσεων, ανοχής σε φαινόμενα νοθείας, αξιοποίησης των συνδικαλιστικών αποσπάσεων για λόγους που δεν έχουν σχέση με τη συνδικαλιστική δουλειά και άλλες εκφυλιστικές λογικές, φαινόμενα που υπάρχουν σε ένα τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να προχωρήσει στην αυτοκάθαρσή του, ώστε να μην υπάρχουν σκιές που απαξιώνουν τη συνδικαλιστική δράση. Η διαμόρφωση ενός κώδικα δεοντολογίας, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για την αναμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας, πρέπει επειγόντως να αλλάξει ριζικά. Να επανασυνδεθεί με τις αγωνιστικές και ταξικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, να αποκαταστήσει την ενότητα δράσης του, να διεθνοποιήσει την προσπάθειά του, να μελετήσει την ιστορική του διαδρομή, να αντιστοιχηθεί άμεσα και ευθέως με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και με την ιστορική φάση που διανύουμε.

Ο στόχος να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τις παθογένειές του που αφορούν στον προσανατολισμό, στην έκπτωση αξιών, στη δομή, στη λειτουργία του, στο στελεχικό δυναμικό του, στην προβληματική του σχέση με τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τους ελαστικά απασχολούμενους και ανέργους. Ο στόχος είναι να αποκτήσει μαζικότητα ιδίως στα πιο ευάλωτα τμήματα της τάξης, ενότητα, δημοκρατία, ταξική στόχευση, ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα, αυτονομία, πίστη στη δύναμή του και στον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, αγωνιστική στάση. Να αποκτήσει τη συνείδηση των μεγάλων αλλαγών που απαιτούνται στον συνολικό τρόπο δουλειάς του μέσα στις έκτακτες συνθήκες που έχει δημιουργήσει το σοκ της κρίσης και των μνημονίων. Υπάρχουν άπειρες νέες δυσκολίες. Όμως επειδή ουδέν κακό αμιγές καλού, η κρίση και η επίθεση του κεφαλαίου με την ισοπέδωση προς τα κάτω, έχουν κάνει πιο πειστικό τον αφορισμό του Μάρξ: οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτε, παρά μόνο τις αλυσίδες τους και έχουν άρει τις διαφορές που υπήρχαν μέσα στην εργατική τάξη φέρνοντας τους αντικειμενικά πιο κοντά ως μέλη μιας μεγάλης εκμεταλλευόμενης ομάδας. Δεν πιστεύει κανείς ότι όσο πιο εξαθλιωμένη γίνεται η εργατική τάξη τόσο πιο επαναστατική γίνεται, πολύ περισσότερο δεν το επιδιώκει, ωστόσο αυτό είναι ένα γεγονός που προέκυψε ανεξάρτητα από τη θέλησή μας και υπό την προϋπόθεση της πιο έντονης ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης μπορεί να αξιοποιηθεί για την ενίσχυση της αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων. Με όλα τα πιο πάνω η επείγουσα ανάγκη είναι να συγκροτήσουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ώστε να γίνει ικανό το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να αναγεννηθεί μέσα από τα κοινωνικά ερείπια που έχουν δημιουργηθεί.

Θα κλείσω με μια παρατήρηση του Βασίλη Ραφαηλίδη: «Σήμερα ο Νίκος Πλουμπίδης κατέχει μια περίοπτη θέση στο «πάνθεο των ηρώων» του ΚΚΕ. Στο θαυμάσιο πολυτελές φωτογραφικό λεύκωμα που εξέδωσε το ΚΚΕ το 1976 με τον τίτλο «ΚΚΕ 1918-1976» οι φωτογραφίες του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη έχουν τοποθετηθεί αντικριστά σε δύο σελίδες. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αποτελούν δίδυμο, δε χωρεί καμιά αμφιβολία. Είναι τα δύο σκέλη της ίδιας τραγικής ιστορίας.» Και ο Βασίλης Ραφαηλίδης επιλέγει: «Μια τραγωδία με ήρωα τον Πλουμπίδη, θα ήταν η τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας».

Αθήνα, 14-11-2014