Τελευταία μέρα σήμερα..

Τελευταία μέρα με την  υπαλληλική και την συνδικαλιστική ιδιότητα. Δεν είναι εύκολο να περιγραφούν τα συναισθήματα αυτά. Η συμμετοχή στην συνδικαλιστική δράση που άρχισε το 1975 σε ένα εργοστάσιο αμαξωμάτων στον Βοτανικό , τελειώνει σήμερα 17/12/2014 με την παραίτηση μου από την εργασία και από το Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ.

Η απόφαση να φύγω στα 58 ήταν δεδομένη από την μέρα που πετύχαμε μαζί με άλλους συναδέλφους μου στον ΕΣΔΚΝΑ την υπαγωγή μας στα ΒΑΕ ..

 Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως ένας συνδικαλιστής που έδωσε και μεγάλο προσωπικό αγώνα για την σύνταξη στα 58,  δεν δικαιούται να παραμένει στην εργασία ακόμα και αν έχει συνδικαλιστική απαλλαγή. Είναι για εμένα ζήτημα αξιοπρέπειας, ζήτημα ιδεολογίας και ζήτημα συνδικαλιστικής ηθικής.

Πέρα όμως και από το ζήτημα της σύνταξης που με «υποχρεώνει» να φύγω , υπάρχει και η αλλαγή στην περιφερειακή αρχή της Αττικής και της ηγεσίας του ΕΔΣΝΑ.

Η προσωπική μου απόφαση είναι να βοηθήσω όσο και όπως μπορώ τον αγώνα των συντρόφων μου και προσωπικά της Ρένας Δούρου που μας συνδέει μια μακρόχρονη συντροφική  και φιλική σχέση. Ο αγώνας τους είναι και δικός μου αγώνας. Πιστεύω πως είναι αγώνας για την  αριστερά ολόκληρη. Ακόμα και αυτή την αριστερά  που ακούει Δούρου και βγάζει καντήλες.

Δεν θα μπορούσα να βοηθήσω αποτελεσματικά τους συντρόφους μου σαν υπάλληλος και σαν συνδικαλιστής. Από παιδί ένοιωθα αποστροφή και αηδία για τον εργοδοτικό συνδικαλισμό .

Όλα αυτά τα χρόνια δεν πέρασα την πόρτα κανενός προέδρου για προσωπική μου υπόθεση και δεν μπήκα μόνος μου σε γραφείο προέδρου ποτέ. Πάντα μαζί με άλλους συναδέλφους και πάντα διεκδικώντας.

Φεύγω συνεχίζοντας λοιπόν..  

Έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο της εργασιακής και της συνδικαλιστικής σχέσης με τον ΕΔΣΝΑ και το Συνδικαλιστικό κίνημα , αλλά η συναισθηματικές και οι βιωματικές σχέσεις δεν τελειώνουν ποτέ.

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ θα εξακολουθεί να είναι σαν το δεύτερο σπίτι μου και ας μην έχω πλέον καμιά συνδικαλιστική σχέση.  Το έγκλημα του  ΧΥΤΑ της Φυλής θα παλεύω μια μέρα να σταματήσει όπως το κάνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η σχέση με την αριστερά δεν θα τελειώσει ποτέ. Είναι μια βιωματική σχέση και  αυτές οι σχέσεις τελειώνουν μόνο  μαζί με την ζωή.

Συνεχίζουμε φεύγοντας λοιπόν.. 

Θωμάς Μπιζάς